از حركت‌های نمادین تا دو راهی دولت!
به گزارش خبرگزاری رسا، ما اگر تا این حد اعتیاد به نفت و درآمدهای نفتی نداشتیم و همه تخم‌مرغ‌ها‌یمان را در این سال‌ها در برجام نریخته بودیم و آن را باغی تصور نمی‌كردیم كه همه باید منتظر گلابی‌هایش باشند، اگر نمی‌خواستیم همه مشكلات اقتصادی را با برجام و سرمایه‌گذاری خارجی حل كنیم، لابد وضع‌مان بهتر از زمان حاضر بود. شاید اكنون مفهوم دلواپسی برخی از كارشناسان را فارغ از جریانات سیاسی درباره برجام بهتر دریافته باشیم.
اما اكنون كه در چنین شرایطی هستیم، چه باید بكنیم؟
ما می‌توانیم به حركت‌های نمادین خود ادامه بدهیم و پرچم امریكا و برجام را در مجلس بسوزانیم و رئیس مجلس هم از آتش‌زدن مجلس نگران شود و بگوید: آتش هم نمی‌گیرد! یا زانوی غم به بغل بگیریم كه چرا چنین شد و همچنان منتظر خروج سایر اعضای 1+5 بشویم یا تنها به این جمله بسنده كنیم كه كاش طور دیگری می‌شد یا مسیری دیگری را دنبال كنیم و دوباره ماه‌ها و سال‌ها امورات را به امید گشایشی جدید به حال خود رها كنیم یا اینكه با اتكا به تجربه‌های قبلی و نقاط قوت و ضعف خود و با نگاهی بلندمدت به مسائل اقتصاد كشور و با اجماع همگانی در عمل به فكر تبدیل تهدیدها به فرصت‌ها باشیم.
ضرب‌المثلی هست كه می‌گوید: كس نخارد پشت من جزو ناخن انگشت من!
توجه به پتانسیل‌های موجود اقتصاد كشور نشان می‌دهد كه اقتصاد ایران بسیار بعید است كه به این زودی‌ها زمینگیر شود و با كمبود جدی مواجه شود. البته منظور نگارنده انكار مطلق اثر تحریم‌های جدید و آتی نیست ! بلكه تأكید بر درك واقعیت‌ها و طراحی نقشه راهی برای مسیر سخت آتی است؛ مسیری كه تنها با تحمل سختی و صبر به سرانجام مناسب می‌رسد، نه با وعده‌های بی‌برنامه و اتكا به قول‌های وزیر امور خارجه امریكا !
بنابراین با توجه به جمیع جهات اكنون دولت بر سر دوراهی جدی‌ای قرار گرفته كه یكی از راه‌ها ادامه رویه پنج ساله قبلی و تأكید بر تمركز مذاكره با غرب است؛ غربی كه نشان داده با توجه به مانیفست سیاسی جمهوری اسلامی ایران قابل اعتماد نیست.
راه دوم در عین تلاش برای دیپلماسی منطقی در حوزه اقتصاد، باید به مردمی كردن اقتصاد توجه شود. بدیهی است این راه دوم نیز تنها با شعارهای انتخاباتی و حرف زدن در پشت تریبون مسیر نمی‌شود، بلكه باید در این راه بیش از همه شرایط همكاری را برای فعالیت بخش خصوصی و مردم فراهم كرد و موانع كسب و كار را برداشت و زمینه را برای به كار‌گیری نیروی انسانی متخصص در حوزه خود فراهم كرد.
نمی‌توان سرمایه را در محیطی اینچنینی و در حالی كه سود همچنان در بازارهایی مانند طلا و بانك بالاست با سخنرانی به همت تولید كشاند. اگر قرار است یك ماه به افرادی كه مثلاً در حوزه خرید سكه سرمایه‌گذاری كرده‌اند و 500 میلیارد تومان سود برده‌اند، باید برای تولید یارانه‌ای بیش از این اعطا و سود آن را تضمین كرد. این دستگاه‌های بزرگ دولتی با خدم و حشم باید در خدمت تولید قرار بگیرند و تا زمانی كه ما چنین نكنیم و چنین اراده‌ای در دولت و حاكمیت قرار نگیرد، باید نگرانی‌های تكراری را تجربه كنیم. بیایید باور كنیم، اگر قرار است اوضاع بهتر شود، بی‌برجام یا با برجام یا برجام نیم‌بند آنچه در اقتصاد نیازمندیم عزت نفس مردم است وگرنه وقتی خود مردم قادر به سرمایه‌گذاری در داخل نباشند، وقتی خود مردم قادر به ساخت آن نباشند هیچ خارجی‌ای هم نه می‌تواند و نه تمایل دارد كه دایه مهربان‌تر از مادر باشد !/۹۶۹//۱۰۲/خ
منبع: روزنامه جوان