صلح امام حسن نتیجه تقابل جبهه حق با تزویر بود

حجت‌الاسلام تقی قرائتی، مدیر مرکز تخصصی مسجد در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری رسا با تبریک میلاد امام حسن مجتبی(ع) بیان داشت: امام حسن(ع) و امام حسین(ع)در عصمت، امامت، فرزندی رسول خدا و کمالات نفسانی دارای اشتراک هستند اما همسرانی با اخلاق های متفاوت دارند.

وی بیان داشت: امام حسین(ع) دارای همسری بود که در سخت ترین شرایط همراه و یاور او بود و حتی بعد از شهادت امام هیچ گاه در سایه ننشست و همواره ندبه و ناله کرد اما امام حسن(ع) همسری داشت که بارها آن حضرت را مسموم کرد.

این استاد حوزه علمیه قم بیان داشت: امام حسین(ع) با فتنه جهل و نامسلمانی ظاهری روبرو بود و یزید را که دارای فسق علنی بود در پیش داشت اما امام حسن(ع) جبهه تزویر را در مقابل داشت.

وی بیان داشت: جبهه تزویر با روپوش حق و حقیقت‌گرایی دست به تخریب حق و عدالت می‌زند و همچون مار خوش خط و خال خطرناک است.

این محقق حوزه علمیه بیان داشت: در زمان امام حسین(ع) حق برای یاران امام روشن بود و می‌دانستند که در حال مبارزه با افرادی هستند که کمر به سست کردن ارزش‌های دینی بسته‌ و هوی و هوس را جایگزین اوامر شرعی کرده‌اند اما در زمان امام حسن(ع) این فسق سپاه شام برملا نشده بود و بسیاری به خطر آنها واقف نشده بودند.

این محقق علوم اسلامی اظهار داشت: در زمان امام حسن(ع)مردم با شک و تردید روبرو بودند و شناخت درستی از دشمن نداشتند و به همین دلیل می توان بیان داشت که امام حسن(ع) حتی به اندازه یاران امام حسین(ع) یار نداشت.

وی با اشاره به اینکه شیعه به عصمت امام و دوری او از اشتباه اعتقاد دارد، گفت: مساله ای نیست که امام نسبت به آن علم نداشته باشد و امام حسن(ع) با در نظر گرفتن همه شرایط و جوانب، صلح را قبول کردند.

این استاد حوزه علمیه گفت: حضور فرزندان امام حسن(ع) در قیام عاشورا در کربلا نشان می دهد که آنها به خوبی اطاعت از امام خویش را می دانستند. همراهی فرزندان امام حسن(ع) نشان می دهد که امام حسین(ره) تکفل آنها را قبول کرده بوده است و آنها هم به خوبی این تکفل را قبول کرده بودند.

وی بیان داشت: با مراجعه به کتب مقتل می توانیم درجه عشق فرزندان امام حسن(ع) را به عمو و امام خویش به نظاره بنشینیم و صحنه های جانبازی عاشقانه را که از عسل شیرین تر است به تصویر بکشیم.

وی بیان داشت: زندگی امام حسن(ع) مجتبی دارای فرازهای تامل برانگیزی است که دقت محققان و اندیشمندان اسلامی را طلب می کند. /909/ت302/ع