سمینار تخصصی جامعه شناسی دین
دکتر علی یوسفی، دانشیار جامعه شناسی گروه علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی در این سمینار به بررسی چالش های به وجود آمده درباره دین ورزی رسمی و غیررسمی در ایران پرداخت و گفت: دین ورزی رسمی بدین معنا است که از طریق حکومت تبلیغ و ترویج می شود و در واقع نوع قرائت نهادهای رسمی ما از اسلام است.
وی ادامه داد: کسانی که دین ورزی رسمی را پذیرفته اند در سه بعد اعتقادی، مناسکی و تجربی قدم برداشته اند و نوع دین ورزی این افراد با کسانی که در عرصه دین ورزی غیر رسمی هستند، متفاوت است.
یوسفی با تأکید بر وجود حس معنویت گرایی در نسل جوان در دوران معاصر اظهار داشت: در حال حاضر جوانان و افراد تحصیلکرده در طلب معنویت هستند اما به دنبال آن در فضایی غیر رسمی هستند و به همین دلیل پیام هایی دینی که حکومت ارایه می کند را این دسته نمی شنوند.
وی با بیان این که این افراد در جستجوی معنویت به دنبال مسیرهای جدید غیر رسمی هستند، افزود: در واقع عرفان های نوظهور و کاذب همان معنویت های غیر رسمی است که در حال رواج است.
برداشت های نادرست ازآمیخته شدن دین و سیاست
وی در ادامه با طرح این پرسش که دین گریزی و دین ستیزی چگونه می تواند از دل تفاوت های معنویت خواهی بیرون آید؟ گفت: حدی از دین گریزی در جامعه وجود دارد و این موضوع به این امر باز می گردد که امر سیاسی و دینی توأم با اطاعت سیاسی و مذهبی می شود و سیاست امری سیال است که در دوران های مختلف با تغیرها متفاوت می شود و از طرفی دین امری ثابت و بدون تغییر است و وقتی یک امر مقدس با یک امر متغیر مخلوط می شود بعضی از افراد را در چالش قرار می دهد.
وی با بیان این که عمده ترین دلیل دین گریزی همین چالشی است که به دلیل آمیخته شدن سیاست و دین ایجاد می شود، بیان داشت: در این شرایط باور دینی با چالش های عقیدتی مواجه می شود و گاه به دلیل راه فرار دینداران سنتی هم به راه و روش هایی روی می آورند که سیاست در آن نباشد.
یوسفی تصریح کرد: و این درحالی است که معنویت گرایی مدرن و سیال است و همین امر هم می تواند یکی از دلایل دین گریزی باشد چرا که دیندار سنتی در جستجو و یافتن مسیری است که از محدودیت هایش کاسته شود و تنوع را بیشتر تجربه کند./934/202/ب3