پیش به سوی سینمای ارزشی

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، در جشنواره فیلم فجر هر سال آثاری تحت عنوان دفاع مقدسی وارد می‌شود و بر پرده اکران قرار می‌گیرد که عمدتا با اقبال رو به رو نمی‌شود و بدان لقب فیلم سفارشی می‌دهند.

سال‌ها گذشته نیز همین اتفاقات افتاد و آثار سینمای دفاع مقدسی آن قدر بی کیفیت بودند که شاید صداوسیمای ما نیز قادر به پخش آن نبودند و مهم ترین سوال ما این بود که نهاد تامین کننده مالی این مجموعه آثار چه فکری با خود کرده بود که اجازه اکران این دست آثار را به خود داده بود.

اما در میان این آثار سفارشی بعضی از مجموعه آثار انصافا خوب هستند و ارزش دیده شدن دارند. اشنوگل با کشش داستانی متوسط و روایت خوب خود می‌تواند به عنوان اثری تأثیرگذار دیده شود.

اشنوگل روایتی از غواصان مظلومی است که چندی پیش مردم برایشان سنگ تمام گذاشتند و تشییع جنازه باشکوهی گرفته شد.

کارگردان‌های اثر، هادی حاجتمند و علی سلیمانی تلاش قابل ستایشی داشتند، هر چند فیلم واقعا دچار نقص محتوایی و فرمی است و شاید توقع مخاطب از آثار سینمای ارزشی کمی بالاست و نمی‌تواند نقص‌های فیلم را بپذیرد.

شاید مقصر اصلی این اتفاق تهیه کننده فیلم آقای اصغری باشد که آثار قبلی اش نشان از فیلمی به دور از رمز و راز و خالی از کشش است، هر چند این دوکارگردان توانسته‌اند در بعضی جاها به دور نگاه تالیفی تهیه کننده کار خود را پیش ببرند ولی همین مسئله فیلم را دچار حاشیه کرده است.

قطعا اگر بازیگرانی چون کاوه سماک باشی، رحیم نوروزی و برزو ارجمند نبودند، فیلم فقط بار نمایشی داشت. فیلم دارای درام نیست و تنها رابطه عاطفی موجود میان سرباز عرب و دختر عضو مجاهدین خلق است که یک تلاش ناقص می‌باشد و رابطه خواهر و برادری یونس و سعیده که یونس تلاش می‌کند خواهرش را از مجاهدین خارج کند و صحنه تیراندازی سعیده به یونس در اتاق فرمانده قرارگاه عراقی روایت ماجرا است.

امروز سینمای ایران در گیرودار تهیه کننده هاست و این تهیه کننده است که حرف اول و آخر فیلم را می‌زند، به همین خاطر ابتدای و انتهای تیتراژ هر فیلمی اولین نام، اسم تهیه کننده است که بر روی صفحه نمایش پیدا می‌کند و از گذشته دعوای میان تهیه کننده و کارگردان وجود داشت که امروز سیطره تهیه کننده‌ها بیشتر از قبل شده است.

آن چیزی که کارگردان از نور، تصویر، صدا و ... در ذهن خود پرورش داده است و ساختاری که برای تهیه فیلم در دنیای پنهان خفته در ذهنش ایجاد نموده است، بدون شک با آن چیزی که تهیه کننده سینما دوست، سینما دان یا سینما باز می‌اندیشد بسیار متفاوت است.

اشنوگل‌ها در سینمای ایران  باید بدرخشند، هر چند مافیای توزیع آثار سینمایی بدان ده سینما بیشتر ندهد. یادمان نمی‌رود در جمهوری اسلامی پرده‌های سینماها مملو از آینه بغل، خالتور، پاتوکفشم نکن شده است و همیشه مظلومیت یتیم خانه ایران، اشنوگل، فهرست مقدس و ... به جای خود باقی است.

امروز مردم معتقد، آمده‌اند پای کار توزیع و نمایش آثار ارزشی مظلوم مانده در سینمای ایران تا بتوانند آن گونه که در شان فیلم است، آن را مورد ستایش قرار دهند، از طرفی نیز تهیه کنندگان و کارگردانان تلاش کنند تا کیفیت آثار خود را بالا ببرند تا شاید بتوان از غبار فیلمفارسی ایرانی، فیلمی در خور شان ایرانی دید./۸۸۱/پ۲۰۰/س

علی اصغر سیاحت، پژوهشگر رسانه ای حوزه علمیه قم