چه کسانی دست به دامن «عرفان کوئلیو» می شوند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، کوئلیو با میان آوردن مفاهیم مثبتی همچون فرشته، عشق، زندگی معنوی، تجربه مذهبی، نشانه‌های خدا، شهود و وحدت با هستی، مخاطب را به فضای معنویت و عرفان وارد می‌کند.

معمولا دو گروه با رصد این مفاهیم در آثار کوئلیو حس خوبی پیدا می‌کنند؛ گروه اول، افرادی که تبیین‌های متعالی از این مفاهیم را نشنیده و فهم کاملی از این واژه‌ها ندارند و گروه دوم، انسان‌هایی که لذات معنوی را به صورت عمیق در درون خویش تجربه نکرده‌اند.

گروه اول پس از آنکه تبیین‌های تعالی بخش از این کلمات را بفهمند، گفته‌های کوئلیو را دم‌دستی و پیش پا افتاده می‌یابند و نظام اندیشه او برای ایشان از کارآیی می‌افتتد.

نمونه واضح برای این موضوع تلقی ناقص کوئلیو از حقیقتی روشن به نام خداست. کسانی که با متون اسلامی آشنا دارند، نیک می‌دانند خدایی که اهل تمنا و یا عاجز باشد، اساس خدا نیست؛ خدا ذاتی مقدس است که روبوبیت تکوینی و تشریعی هستی به دست اوست و تمامی صفات قدرت، علم؛ حکمت و دیگر صفات خدایی را با قید اطلاق دارد؛ در حالی که خدای کوئلیو موجودی ماورایی است که اگرچه از مخلوقات خویش بزرگ‌تر است، اما بلاخره ناقص است. این نگرش با تبیین‌های دقیق متون اسلامی از خدا، فاصله ناپیمودنی دارد.

 گروه دوم با این که با استفاده از راهکارهایی که کوئلیو در عمل به آنها نشان خواهد داد، بتوانند با این حقایق ارتباط برقرار سازند؛ آرزومندانه به مسیرهایی که کوئلیو نشان می‌دهد دل خوش می‌کنند. از آنجا که وی نه راهکار عملی نشان داده و نه به تحول عملی دعوت می‌کند؛ این افراد نیاز فطری خود به حقیقت‌جویی و خداپرستی را درگیری ذهنی با این مفاهیم فرو می‌نشانند.

 باید اذعان نمود این گونه مفاهیم برای کسی که در فقر معنوی به سر می‌برد و با بحران‌های درونی دست به گریبان است، می‌تواند «فایده ذهنی» داشته و یا در مواردی به حس خوشایند روانی منجر شود.

این لذت حداقلی هرچند نه به حل بحران می‌انجامد و نه منجر به رفع بنیادین نیاز می‌شود، می‌تواند باعث تسکین موقت شود. این میزان فراموشی درد و دل سپردن به افسانه شخصی، برای کسی که از معنویت حقیقی بهره‌ای ندارد، در کوتاه مدت مفید است.

 از سوی دیگر تعلیمات کوئلیو برای افرادی که تعادل روانی برخوردارند و یا از کانال دین با خداوند ارتباط گرفته و به شکوفه شدن ساحت‌های وجودی خویش می‌اندیشند، نه تنها مفید نیست، که زیان‌بار است و به از دست دادن تعادل روحی و روانی می‌انجامد./۹۹۸/ت۳۰۳/س

منبع: کتاب«کاوشی در معنویت‌های نوظهور» اثر حمزه شریفی دوست؛ صفحه 186 و 187.