ماهنامه خیمه در پله صد و بیست و سوم
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، صد و بیست و سومین شماره ماهنامه دینی، فرهنگی و مجالس حسینی خیمه ویژه مهر و آبان ماه 1396 به صاحب امتیازی و مدیر مسؤولی محمدرضا زائری منتشر شد.
این ماهنامه چهار بخش‌دارد: آئین، متون، پرونده و فرهنگ که در بخش اول این ماهنامه موضوعاتی همچون «آلودگی سیاسی‌ها هیأت‌ها و مخاطبان دلزده»، «هیئت خانگی؛ آن سر دنیا»، «گارد را باز نکنیم» و «پای طبیان روح در کفش طبیان جسم »آمده است.
پرونده عنوان دومین بخش این ماهنامه است که موضوعات: «وسط حرکت کنیم»، «مثل سلمانی‌ها سر یکدیگر را می‌تراشیم»، «خطر جعل مقدس»، «تصور مردم از مداحان مثبت است»، «من پسر آهی هستم»، «پاکت‌های نجومی»، «خطر در کمین رسانه شیعی» و «ممنوع‌المنبرها»، «مادح خورشید»، «پادشاهی مداحان» را در بردارد.
آیت الله محمدهادی یوسفی غروی از اساتید حوزه علمیه قم است. او تحصیلات خود را در سال 1341 در نجف آغاز کرد و بعد از گذراندنمقدمات و سطوح عالیه در دروس خارج امام خمینی(ره)، آیت الله خوئی، آیت الله سید کاظم حائری و آیت الله سید محمد صادق روحانی حاضر شد. وی که در سال 1351 به حوزه علمیه قم مهاجرت کرده تدریس و تحقیق را تاکنون ادامه داده است. آیت الله غروی تحقیقات گسترده‌ای درباره تاریخ اسلام و اهل بیت(ع) انجام داده است کتاب «موسوعه التاریخ الاسلامی» از آثار اوست؛ از این رو رضا تاران گفت‌وگویی با وی در مؤسسه پژوهشی امام خمینی(ره) درباره سابقه مداح و مداحی در تاریخ انجام داده است که در بخشی از این گفت‌گو چنین می‌خوانیم:
واژه مدح و مداحی چگونه وارد اندیشه اسلامی شده است؟
تعبیر مداحی، تعبیر فارسی نسبتا متأخری است. هنگامی که مذهب شیعه در ایران رسمیت یافت و مراسم شیعه از جمله عزاداری برای ائمه(ع) به ویژه امام حسین(ع) راه افتاد تعبیرات دیگری از قبیل مرثیه‌خوانی بود؛ اما اخیرا تعبیر مداحی غلبه پیدا کرده است. اصل آن، خواندن شعر در مدح و مرثیه ائمه است که غالبا جنبه مرثیه آن بیشتر از مدح است.
مرثیه به معنای اظهار مداحی و تأثر و تأسف بر فقدان عزیزی است. مرثیه از دوران شخص اول اسلام، یعنی پیغمبر اکرم(ص) شروع شد و اخبار تاریخی وجود دارد مبنی بر اینکه بعضی از شعرای مشهور عرب جاهلی که زندگی جاهلی پیش از اسلام را درک کرده بودند و تا مدتی از اینکه مسلمان شوند ابا داشتند و بعدها مسلمان شدند، اولین قصایدشان در محضر پیغمبر اکرم(ص) متضمن نوعی اظهار پیشمانی از گذشته و به تعبیر اصطلاحات اسلامی، توبه بود. همچنین آنها مدح پیغمبر اکرم (ص) هم می‌کردند.
گاهی مجالس عزاداری سیاسی می‌شوند و مداحان و خطبا به تعریف و تخریب شخصیت مورد نظر خود می‌پردازند؛ به نظرتان مصلحت شیعه و اهل بیت(ع) است؟
نمی‌توان در این مورد حکم کلی کرد؛ اگر مطالب درباه اهل‌بیت(ع) یا شیعیان اهل‌بیت(ع) و برای حفظ و دفاع از حیثیت آنها باشد، بجاست؛ اما وقتی به سمت سیاست می‌رود باید گفت که در چه موقیعتی و چه زمانی و چه مکانی و چه مقدار جنبه سیاسی دارد؟ آیا جنبه دفاع از شیعه و تشیع و مبنای مذهب دارد یا ندارد؟
اگر جمله معترضه بیان کند در حد گریز به مسأله و قبل از آن به اهل‌بیت(ع) و بعد از آن نیز به اهل‌بیت(ع) بپردازد قابل دفاع است؛ اما اگر این طور نباشد و در واقع بالعکس باشد؛ یعنی یک آیه گفته و بعد به عالم سیاست رفته است اشکال دارد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی چنین وضعی پیش آمده بود، به طوری که علما در منابر خود از همان ابتدا به مباحث سیاسی می‌پرداختند و هیچ ذکری از ائمه به ویژه امام حسین(ع) نداشتند. آیت الله وحید به همین دلیل ناراحت بود که نکند این سنت، جاریه شود و برگشتی نداشته باشد؛ بنابراین تأکید می‌کرد که این طور مناسب نیست؛ فراموش نکنیم هرچه داریم؛ حتی این انقلاب را از امام حسین(ع) داریم.
البته اینکه خوف تبدیل داشته باشیم و اینکه خطبا فقط حرف سیاسی بزنند و حرفی از آیین و دین و مذهب و تشیع و ائمه(ع) نزنند اصلا شدنی نیست و برخلاف ذات حوزه است؛ بنابراین‌می‌ماند جای گله‌مندی از کسانی که این جمله معترضه را از حد جمله معترضه در بیاورند و آن را بالعکس کنند.
«روایت محرم در آمریکا»، «بازگشت به کارکرد مهم هیأت‌ها»، «رسانه منبر تعطیل نمی‌شود»، «نذری مخصوص؟»، «باند بازی، نمی‌گویم نیست» و «روضه زنانه با طبل و سنج» از موضوعاتی است که در بخش چهارم آمده و در پنجمین بخش این ماهنامه با عنوان فرهنگ نیز موضوعات: «تاکسی حوزه» و «تکیه ای که نماد تهران بود» بررسی شده است.
صد و بیست و سومین شماره ماهنامه خیمه ویژه اردیبهشت و خرداد ماه ۱۳۹۶ با قیمت ۶۰۰۰ تومان در ۸۰ صفحه چاپ شده است./۹۹۸/ن ۶۰۳/ش