منشأ اضطراب چیست

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، با توجه به اینکه اضطراب و آرامش اموری درونی هستند، اعتقاد و نوع نگرش انسان رابطه مستقیمی با این مقوله دارد. به تعبیری می توان گفت که از امور معنوی به حساب می‌آیند و مادی نیستند.    

آرامش یکی از لازمه‌های مهم  زندگی لذتبخش است و  در مقابل، اضطراب لذت زندگی را از انسان می‌گیرد و روند زندگی را بر کام انسان تلخ می‌کند.

اصلی‌ترین عامل آرامش، یاد خدا است؛‌ همچنانکه خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» ( رعد/28)

در آیه دیگری می‌فرماید: «هُوَ الَّذي أَنْزَلَ السَّكينَةَ في‏ قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ لِيَزْدادُوا إيماناً مَعَ إيمانِهِمْ وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ كانَ اللَّهُ عَليماً حَكيماً؛او كسى است كه آرامش را در دلهاى مؤمنان نازل كرد تا ايمانى بر ايمانشان بيفزايند لشكريان آسمانها و زمين از آن خداست، و خداوند دانا و حكيم است.» (فتح/ 4)

تقریبا می‌توان مدعی شد که ریشه تمام اضطراب ها نبود یاد خدا است.

اینکه می‌گوییم یاد خدا، صرفا به معنای این نیست که  فقط به ظاهر ذکر بگوییم؛ هر چند این هم ارزشمند است و مصداقی از یاد خدا است، ولی حقیقت این است که خدا را با تمام وجود درک کنیم و به او ایمان داشته باشیم و در تمام ابعاد زندگی، یاد خدا را لحاظ کنیم.

ارکان کلیدی یاد خدا

ایمان قوی به خدا، صبر، توکل، راضی بودن به قضای الهی، امید به خدا و دعا کردن از جمله نکات کلیدی است که  یاد خدا را در وجود انسان نهادینه می‌کند و زمینه ساز آرامش قلبی خواهد بود. 

ممکن  است انسان در سخت‌ترین شرایط، گذران زندگی کند؛ ولی آرامش داشته باشد. از طرفی خیلی‌ها هستند که به ظاهر وضعیت مناسبی دارند و از امکانات مختلفی بهره‌مند هستند، ولی زندگی آن‌ها فاقد آرامش است؛ حلقه مفقوده این عدم آرامش، دور بودن از یاد خدا است.

اینکه انسان مثلاً در شرایط سخت مالی باشد و تلاش معمول خود را نیز داشته باشد، ولی بداند که روزی رسان خدا است، علی رغم تحمل سختی، آرامش روحی دارد؛ چون خود را در محضر خدا می‌بیند و معتقد است که همه چیز در دست توانای اوست.

یا مثلاً کسی که بیماری سختی دارد و با درد و ناراحتی دست و پنجه نرم می‌کند، ولی با اعتقاد راسخ  و توکل به خداوند  صبر را پیشه خود قرار می‌دهد، با وجود تحمل این سختی ها آرامش درونی دارد و اضطرابی به خود راه نمی‌دهد.

البته رسیدن به این مرحله که انسان با وجود این سختی ها دارای آرامش روحی باشد حقیقتا آسان نیست و یک ایمان قوی و مرد عمل می‌خواهد و معمولا کار اولیاء خداست. مصداق بارز این نمونه وجود مبارک امام حسین علیه‌السلام است که در روز عاشورا و بعد از تحمل مصیبتهای بزرگ و در اوج سختی‌ها سر به سجده می‌ساید و خود را راضی به رضای خدا می‌داند.« إلهِى رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ»

اصولا راضی بودن به رضای خدا و قناعت به داشته‌های موجود، آرامش بخش است؛ وگرنه  با وجود حرص و طمعی که در وجود انسان است، اگر خود را راضی به رضای خدا نداند، معمولا مضطرب است و احساس  آرامش نخواهد داشت. /999/پ200/س

بابک شکورزاده