۱۰ تير ۱۳۹۶ - ۱۸:۱۹
کد خبر: ۵۰۸۴۲۲
برگی از تاریخ شیعه؛

ششم شوال؛ سالروز توقیع امام زمان به حسین بن روح و ورود مسلم بن عقیل به کوفه

ششم شوال سال ۳۰۵ هجری و سال ۶۰ هجری دو مناسبت در تقویم شیعه ثبت شده است که یکی مربوط به توقیع شریف امام زمان(عج) ودیگری ورود مسلم بن عقیل به کوفه است.
تقویم شیعه مسلم بن عقیل حسین بن روح

به گزارش خبرنگارخبرگزاری رسا در مشهد، ششم شوال در کتب تاریخ دو مناسبت را به خود اختصاص داده است یکی سالروز توقیع شریف امام زمان(عج) به حسین بن روح سومین نائب خاص ایشان در سال 305 هجری قمری که نسبی قمی دارد و دیگری ورود مسلم بن عقیل سفیر حسین بن علی(ع) به کوفه در سال 60 هجری است.

«نعرفه، عرفه الله الخیر کله و رضوانه، و اسعده بالتوفیق، و قفنا علی کتابه و وثقنا بما هو علیه، و انه عندنا بالمنزلة و المحل الذین یسرانه، زاد الله فی احسانه الیه، انّه ولی قدیر، و الحمدلله الذی لا شریک له، و صلی الله علی رسوله محمد و آله و سلم تسلیماً کثیراً»

متن فوق اولین توقیع شریف امام زمان(عج) به حسین بن روح در تاریخ ششم شوال سال 305 هجری قمری است که سومین نائب امام در زمان غیبت صغری با نسبی قمی بوده و از این بابت سبب افتخار ایرانیان است.

ترجمه عبارت فوق که روایت آن در کتاب بحار الانوار جلد 51 صفحه 356 آمده است از قرار زیر است:

«ما او را می‌شناسیم، خداوند بشناساند و او را به طریقه همه خیر و رضای خود عالم گرداند و او را به توفیق خود یاری فرماید، ما بر مکتوب و نوشته او مطلع شدیم و بر امانتداری او مطلع شدیم و به دینداری او وثوق و اعتماد داریم، به درستی که او نزد ما مکان و منزلت آنچنان بلندی دارد که آن مکان و منزلت او را خوشحال می‌سازد، خدای تعالی احسان خود را درباره او زیاد فرماید، به درستی که او صاحب همه نعمت‌هاست و بر همه چیز قادر است و حمد و سپاس خداوندی را سزاست که شریکی ندارد و صلوات و سلام خداوند بر محمد رسول او و آل او باد«.

شیخ ابوالقاسم حسین بن روح بن ابی بحر نوبختی مورد اعتماد کامل نائب دوم امام زمان(عج) یعنی ابو جعفر، محمد بن عثمان بن سعید عمری بود که فرزند نائب اول امام جناب ابو عمرو، عثمان بن سعید اسدی عمروی بوده است.

وی در سال 305 هجری اولین توقیع را از امام به عنوان نائب خاص ایشان دریافت کرد و در دوران حکومت مقتدرعباسی 5 سال را در زندان به سر برد که در سال 317 هجری آزاد شد و این عنوان را تا پایان عمر یعنی 18 شعبان سال326 هجری قمری به همراه داشت.

آنچه در این میان اهمیت دارد توجه به وظایف نواب خاص امام در زمام غیبت صغری است چرا که از اصلی ترین وظایف آنها آماده سازی جامعه  شیعی و حق طلب با وضع جدید و تحمل سختی ها و مشکلات عدم ارتباط مستقیم با امام زمان (عج)در زمان غیبت کبری بوده است.

با توجه به اوضاع و احوال زمان ولایت امام حسن عسکری(ع) و رصد ایشان و شیعیان توسط حکومتی که ترس از دست دادن سلطنت و مال و ثروت، نشانه هایی از جنون را در عمالش پدید آورده بود حکمت خداوند بر غیبت و دور بودن امام زمان(عج) از چشم دشمنان قرار گرفته بود.

بنابراین با توجه به نیاز جامعه به امام در جهت دریافت ارشادات الهی و گرفتن پاسخ سوالات مختلف خود از این منبع پر فیض، وجود نوابی مطمئن و امین برای برقراری ارتباطی ایمن فی ما بین آنها حس می شد براین اساس نوابی چهار گانه از  سوی خود امام مشخص می شدند که وظایف سنگینی را بر دوش داشتند.

پنهان داشتن نام و مکان امام و از سوی دیگر جلب نظر شیعیان نسبت به اعتماد آنها و عدم شک و تردید نسبت به پیغام رسانی و نیز جلوگیری از چند دستگی و فرقه گرایی شیعیان کاری بس دشوار بود در این میان فشار دولت وقت بر شیعیان و خطر جانی و مالی برای ایشان در کنار وجود افرادی که قصد سو استفاده از این فضای بوجود آمده در جهت منافع خود را داشتند شرایط سختی را برای نواب امام ایجاد کرده بود.

سازمان وکلا و یا شبکه وکالت که به دلیل محدودیت ارتباط ائمه با مردم به جهت فشار دولت ها ایجاد شده بوده در برخی موارد افرادی به دروغ خود را داخل در این تشکیلات پنهانی معرفی می کردند و یا دچار خیانت می شدند که این کار را برای نواب امام دشوار می کرد بنابراین در کنار مبارزه با این افراد که خود را وکیل یا نائب یا باب ارتباطی دروغین امام معرفی می کردند باید اموالی که به عنوان سهم امام جمع آوری می شد را به راه درست و مورد نظر امام خرج می کردند در حالی که با پاسخ به پرسش های اعتقادی و فقهی آنها را از هجوم شبهات مصون می داشتند و در نهایت آمادگی حضور آنها جهت شروع عصر غیبت کبری را بالا می بردند که این وظیفه سنگینی بیشتری بر روی دوش نائب آخر ابوالحسن علی بن محمد سمری داشت. (منابع: بحار الانوار/وقایع المشهور/الغیبه شیخ طوسی)

ورود مسلم بن عقیل به کوفه

پانزدهم رمضان سال ۶۰ هـ حضرت اباعبدالله الحسین(ع) جناب مسلم بن عقیل  را به کوفه روانه کرد. داستان از این قرار بود که پس از آنکه نامه‌های بی‌شمار مردم کوفه به امام حسین(ع) رسید، آن حضرت، مسلم بن عقیل(ع) را به سوی کوفه فرستاد و در پاسخ به نامه‌های آنان چنین نوشت که ‌«به سوی شما برادر و پسر عمویم، مورد اعتماد اهل بیت خویش، مسلم بن عقیل را فرستادم؛ اگر او برای من بنویسد که رأی و نظر بزرگان شما بر آن چه در نامه‌هایتان منعکس شده متفق گردیده است به زودی به سوی شما خواهم آمد،انشاءالله»

سپس نامه را به مسلم داد و فرمود من تو را به کوفه می‌فرستم، خداوند هر آنچه را که مورد رضا و علاقه اوست برای تو مقدّر خواهد کرد و من امیدوارم که با تو در مرتبه شهدا قرار گیریم، پس بر تقدیر پروردگار خشنود باش. هر گاه به کوفه رسیدی نزد مطمئن‌ترین فرد منزل کن، از خاندان ابوسفیان بر حذر باش و مردم را به اطاعت من فرا خوان. اگر مردم را بر بیعت با من ثابت قدم یافتی بی‌درنگ مرا آگاه ساز تا طبق آن عمل کنم. در غیر این صورت با سرعت باز گرد.در ادامه وی را به تقوا، مدارا با مردم و کتمان مأموریت خود سفارش فرمود. پس او را در آغوش گرفت و هر دو گریستند و یکدیگر را وداع گفتند.

مسلم مخفیانه به سمت مدینه حرکت کرد. قیس بن مسهر صیداوی، عبدالرحمان بن الکدن ارحبی و عمارة بن عبید سلولی نیز او را در این سفر همراهی می‌کردند. چون به مدینه رسیدند مسلم به مسجد پیامبر (ص) رفت و دو رکعت نماز گزارد. سپس در دل شب نزد خویشاوندان خود رفت و آنان را وداع گفت.

پس از آن دو نفر راهنما از مردان قبیله قیس عیلان برگزید تا آن‌ها را از بیراهه حرکت دهند و تا کوفه همراهی کنند. آن‌ها شبانه به سمت کوفه حرکت کردند. در راه دو راهنما بر اثر تشنگی هلاک شدند و مسلم و همراهان به سختی خود را به نزدیکی کوفه رساندند.

مردم کوفه در ابتدا استقبال شایان و بی‌نظیری از حضرت مسلم به عمل آوردند اما در ادامه با تطمیع و تهدید عبیدالله بن زیاد، جملگی مسلم را تنها گذاشتند شب هنگام سپاه چهار هزار نفری مسلم به سیصد نفر تقلیل یافت و پس از اقامه نماز تنها سی نفر در مسجد ماندند. مسلم بن عقیل از مسجد بیرون آمد در ابتدای کوچه ده نفر از کوفیان را همراه خود دید ولی با عبور از اولین خانه هیچ کس با وی نمانده بود. با این عمل ناجوانمردانه آنها، در انـدک زمانی آن حضرت در اوج مظلومیت وغربت به دست عبیدالله بن زیاد ملعون به شهادت رسید.(منابع:فیض العلام/ الفتوح ابن اعثم/تاریخ طبری)/933/پ۲۰۰/ج۱

ارسال نظرات